Monday, November 14, 2011

- مطلب وجوب تحرير الأسيرات فقط لكونهن نساء، لا يتماشى برأيي مع الفكر التحرري

تحية طيبة
مرفق فيما يلي ما كتبت من تعليق على مقالة الزميلة والصديقة فيحاء عبد الهادي 
الرد نشر يوم امس الاحد 13.11.11 في صحيفة الايام. 
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
مطلب وجوب تحرير الأسيرات فقط لكونهن نساء، لا يتماشى برأيي مع الفكر التحرري
. الحقيقي، وفيه اختزال لنضالهن السياسي، وانتقاص من قدرهن.
في مقالتك بعنوان: "صرخة الأسيرة لينا الجربوني: لا تتركوني"، (الأيام 31.10.11). أنهيتها بالقول: "ولن نكتفي بإطلاق سراح بعض الأسرى. ولن نكفّ بدورنا عن فضح جرائم الاحتلال العنصري الاستيطاني. سوف نناضل حتى تشرق شمس الحرية على الأسرى جميعهم، وعلى الوطن بأسره". 
برأيي هذا هو بيت القصيد، وهذا ما ينقصنا حقيقة، رؤية واضحة ومشروع حقيقي لتحرير كافة الأسرى. 
الصفقة الحالية، هي مرحلة مهمة في هذا الطريق. وعودة إلى النداء بضرورة شمل كل الأسيرات ضمن هذه الصفقة، ومقابل محدوديات ما يمكن أن نُحَمِّل على صفقة واحدة، أتساءل: كيف ومن يضع المعايير؟ ومن يحدِّد من يستحق الإفراج ومن لا يستحقّ؟! هل هم المحكومون مؤبَّدات؟! هل هم كبار السن، لنتيح لهم التمتع بما تبقى من الحياة؟! أم المعيار صغار السن الذين ضاع مستقبلهم؟! هل هم المرضى أم الأصحاء؟! المتزوجون أم العزّاب؟! هل هم القياديون؟! وماذا عن التقسيمات السياسية؟! التوازنات الجغرافية وغيرها؟! 
هل يجب أن نذهب إلى هذا الحد من التفكيك في مركبات هويتنا؟! بينما نحن نقول إننا شعب واحد لا فرق بين فلسطيني من فلسطين التاريخية، أو من غزة، أو القدس، أو الضفة؟! لا فرق بين رجال ونساء. 
هل علينا أن نطالب حقاً بالإفراج الفوري عن النساء دون غيرهم من أسرى الحرية؟! إن رفعنا مطلباً كهذا كأنما نقول إن النساء أقل قدرة على التحمل من الرجال. وفي ذلك برأيي انتقاص من قدرهن. فهن عندما اخترن طريق النضال اخترنه ليس لكونهن نساء. ولم يؤسرن لأنهن نساء، وفي الأسر يتعرَّضن لتعذيب كما الرجال. 
فلماذا إذن عندما نطالب بتحرير الأسرى تصبح النساء أضعف؟! 
الأهم هو وضع خطة مشروع يعمل على تحرير الأسرى جميعاً. وهذه أولاً مسؤولية السلطة الوطنية، والأحزاب، والحركات السياسية، وشعبنا بكامله. فقضية الأسرى ليست قضية شخصية، ويجب أن تكون قضيتهم من الثوابت الوطنية. فهم مناضلون اختاروا طريقاً ارتأوه صحيحاً لتحرير الوطن وتحرير الإنسان. وكما تحرَّرت إفريقيا من نظام الأبارتهايد العنصري، وكما تحررت بعض شعوبنا العربية من أنظمة الاستبداد، وبعضها الآخر في الطريق. علينا نحن، أيضاً، أن نسعى إلى تحرير كل أسرانا وكل شعبنا.
وإلى ذلك الحين، نفرح بفرح كل أسير وأسيرة من أسرى الحرية، يتم إطلاق سراحهم. مودتي وتقديري". 
جنان عبده / حيفا
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

فيما يلي الرابط لقراءة كل الردود:

Thursday, November 10, 2011

Urgent: Pair of Sandals for Giboa Prison!


[Image from unknown source][Image from unknown source]
[Translated from the Arabic by Sherene Seikaly. The original text can be found here.]
— Did they give you a copy of the photo I faxed?
— No!
— What about the photo I attached to the letter? Didn’t it arrive?
— No, I haven’t received a thing.
We continue talking. Question marks wander through our minds, as we look to the hands of the clock. They fall upon us and steal our time. Without any warning they announce the end of our forty-five minutes. We say goodbye to one another. Then the telephone cuts off, and stops carrying his voice through the glass. I force myself to leave the room to relieve some of the difficulty in the fact we must part. We promise to meet again in two weeks.
Forty-five minutes pass. Immediately the countdown to the next meeting begins, with all that it means, with all the longing it brings. Our lives now revolve around the rhythm of our meetings—every two weeks. Now we talk about what came before Sunday and what comes after.
Two weeks go by. The first seems long and dull. But by the time the first week passes and we get to the Sunday in between, time starts to fly. Then the other Sunday comes around.
I begin our conversation by asking:
— Did they give you a copy of the photo that I faxed?
— No!
— What about the photo I attached to my letter a week ago? Didn’t you get it?
— I got the letter, but no photo. I also got letter number 60.
— But I sent the photo with letter number 59! And I also sent letter 61 in the mail, it’s supposed to get to you soon. Strange!
 It is very strange. Even though it’s five times the price of regular mail, I sent it by registered mail to make sure it would arrive intact.
We both very surprised. But soon we are so busy with more important matters. Our love, our longing. Solidarity campaigns. All those small, day-to-day details that have become so important, especially since his only connection to them is through the letters we send him and what little we tell him. With genuine yearning and eagerness, he becomes engrossed in the details. He catches each word and gesture so that later, when he is alone in his cell, he can go over them again. We do the same thing when we get home.
Before the meeting ends and the hands of the clock seizes the rest of our minutes, I remember to say:
— Don’t forget to ask them about the letter. Tell them, ‘My wife sent the letter with the photo of the sandal by registered mail. And she also faxed the photo like the director of the department suggested. He told her, “If you want, send a copy of it by fax. You’ve got the number, you’re always sending faxes.”’
That day, I wasn’t sure what the department director’s words actually meant. Was he making fun of me? Or did he know that I don’t give up on anything, that would just let it go if they didn’t respond to me? From time to time, I have sent letters to the prison warden and the prisoners’ deputy wardens on various issues related to my husband, who is incarcerated in their prison. But I have taught myself not to pay too much attention to what they did and what they said.
Each time, the meeting ends and I force myself and my daughters to leave the visiting room. I do this to lighten the burden of our separation, for these moments when prison makes him vanish are the hardest on us allHe disappears before our eyes for two more weeks. We meet him for 45 minutes that evaporate as if they never happened. These are the hardest moments for all the prisoners. From behind the glass barrier that separates them from us, they all try to steal moments that don’t go over the allotted minutes. From behind the glass that separates those stuck on the inside of the prison from their families on the outside.
We obsessively think about him for the next two weeks. We’re constantly wondering how he is and what he is going through. What is he feeling? What is he thinking about? How is he? And only when his bi-weekly letter arrives do we get some of the details of his life in their prison. I read the letter once, twice, three times and I read it again until we meet or until the next letter arrives.
A few days after our last meeting, a letter from him arrives. From it, I understand that he is at last determined to discover the fate of the sandal. They apparently told him this:
— It’s true that that a photo arrived by fax from your wife. It was black and blurry, we tore it up and tossed it out.
— What about the photo attached to the letter?
— It never got here!
— But my wife sent it in the mail!
— We didn’t see it.
— But she says she sent it by registered mail. And I got the next letter she sent.
— We never saw it.
Suddenly, after two hours go by, the photo of the sandal arrives. “Incredible!,” he says. I say the same thing to myself.
After a month and a half of waiting, he can ask for a sandal whose photo I’d sent. Summer is blistering. It doesn’t arrive, it attacks. And in the Gilboa prison, in the Jordan Valley, the heat reaches temperatures beyond what you can imagine. The sweat pours out from the bodies of political prisoners there. Leaning against the walls is out of the question, since only spreads the heat.
There’s a story behind the sandal, just as the blood test he asked for has a story. There’s also a story to the postcard our daughter Hind sent him from Spain which, even after she returned, never arrived. And a story to how the bi-weekly family visits are arranged.
In their prison every simple issue—every straightforward issue that should occupy no one’s attention at all—unfolds in lurid detail and stretches out for days and weeks. Each simple matter becomes a story, a cause that might develop over days and weeks. That’s because the bureaucracy of their prison becomes the fulcrum through which they interact with the prisoners and their families. They keep us busy with details. In their prison, normally insignificant details become important and urgent. We spend so much time wearing out our nerves while chasing bureaucratic topics through the prisons….This is what it requires of us—that we are distracted from doing more essential work, from our political demands. Despite our awareness of this fact, we relent against the bureaucratic system, for that system directly impacts the daily lives of prisoners.
The story of the sandal? Here’s the short version. My husband asked me in his last letter I got to bring him a catalogue of sandals from one of Haifa’s stores to our next meeting. The prison store did not have his size—it was large. They told him that he had to ask me for the catalogue so that the approved supplier prison could order it. This is all because we, as families, are prohibited from bringing sandals or shoes to political prisoners. They have to buy such things themselves through the commissary, using the monthly money transfers that each family makes into the prisoner’s own account, which the prison runs. And from which the prison, of course, deducts commissions that benefit itself and the mail agency through which money transfers are conducted.
To get the catalogue, I went to the particular store where Ameer liked to buy his sandals. The storeowner did not have a catalogue of the shoes on display. After thinking about it, I got the idea to photograph the sandal with my mobile phone. And that’s what I did. I photographed the sandal from the toe and from the instep, and went home.
It took me hours to download the right software to connect my mobile with my computer. Finally, after I was about to give up, I succeeded in downloading the images onto the computer. The next step was to transfer them onto a disk, then to Hatem’s Photo Store for printing. Then to the post office to wait in line and mail it to my husband. To make sure that it got to him quickly I faxed a copy of the photo, and attached a copy of it to the letter I had written him. I went to Elias’ stationery and faxed it from there. A feeling of success flooded over me. I had conquered oppression, and it lifted me up. I had no idea of what happened to the photo, or whether Ameer had managed to buy the sandal until that first day when I met him and asked him:
 — Did they give you a copy of the photo I faxed?
— No!
— What about the photo I attached to the letter? Didn’t it arrive?
— No, I haven’t received a thing.

SRAËL, WAT DE KOE IS VOOR INDIA: MENSENRECHTEN MOETEN ERVOOR WIJKEN

Auteur: 
 Landenteam Israël/Palestina - Pieter Stockmans (interview), Nico De Winter en Bart de Ceuckelaire (vertaling)
Janan Abdu-Makhoul toont een kopie van de brieven die ze stuurde naar Ameer
Interview met Janan Abdu-Makhoul, echtgenote van de Palestijnse mensenrechtenverdediger Ameer Makhoul.
Janan Abdu-Makhoul is de echtgenote van Ameer Makhoul, een bekende Palestijnse mensenrechtenactivist in Israël. Ameer werd eerder dit jaar veroordeeld tot 9 jaar cel voor spionage en "contacten met vijanden van Israël”. Onder zware druk ging Ameer akkoord met een regeling waarbij hij bekentenissen aflegde en de aanklager een eerdere en zwaardere beschuldiging liet vallen. Het gerecht aanvaardde de bekentenissen ondanks aantijgingen van foltering tijdens zijn ondervraging. Israëlische politie en veiligheidsdiensten arresteerden Ameer op 6 mei 2010. Amnesty International vermoedde dat zij Ameer intimideerden wegens zijn mensenrechtenactivisme. Janan is zelf ook mensenrechtenactiviste en werkt als therapeute met verkrachte kinderen en vrouwen. We hadden een ontroerend gesprek met haar in haar thuisstad Haifa. Janan is erg trots op haar man.
Janan Abdu-Makhoul: “Ameer staat hier in Israël bekend als verdediger van de mensenrechten en als politiek leider. Hij is de voorzitter van het Volkscomité voor de Verdediging van Politieke Vrijheden, een onderdeel van het Hoog Opvolgingscomité voor Arabische Burgers van Israël (High Follow-Up Committee for Arab Citizens of Israel). Dat comité groepeert onder andere alle Arabische politieke partijen en burgemeesters van Arabische dorpen en steden in Israël. Ameer is ook de directeur van Ittijah, een koepelorganisatie die 85 NGO’s vertegenwoordigt. Ameer schrijft veel over zijn ideeën voor een “één-staat oplossing” voor het Israëlisch/Palestijns conflict, en over het recht op terugkeer voor Palestijnse vluchtelingen. Misschien werd Israël bang voor zijn groeiende invloed als mensenrechtenactivist.”
Je echtgenoot werd beschuldigd van spionage. Denk je dat deze beschuldiging iets te maken heeft met zijn werk als mensenrechtenverdediger?
Janan Abdu-Makhoul:
 “Ameer werd beschuldigd van spionage voor Hezbollah. De onderzoekers controleerden sinds vorig jaar 30.000 telefoongesprekken en konden geen enkele link vinden met Hezbollah! In zijn laptops konden ze ook niets vinden, niet één e-mail, skype-gesprek, of enig ander bewijs dat hem met Hezbollah had kunnen linken. De veiligheidsdiensten hadden al aangegeven dat ze hem al anderhalf jaar aan het volgen waren. Nooit vonden ze iets. Daarom had men een ander soort bewijs nodig: ze hebben hem gefolterd om hem tot bekentenissen te dwingen.”
“De aanklacht houdt geen steek. Ik kan enkel besluiten dat het een excuus is om hem en andere mensenrechtenactivisten te intimideren. Ze hebben een bekende leider van het Palestijnse middenveld in Israël eruit gepikt. Dat moet de rest van het middenveld afschrikken, zodat we afzien van ons legaal en democratisch activisme voor mensenrechten in Israël. De Israëlische media en publieke opinie bevonden Ameer trouwens al voor zijn proces schuldig. Iedereen roept de ‘heilige veiligheid’ in, het dogma van de Israëlische Staat. Geen enkele Arabier die ooit beschuldigd werd onder het mom van veiligheid werd uiteindelijk vrijgesproken in dit land”.
Wanneer begon de intimidatie?
Janan Abdu-Makhoul:
 “Na de Israëlische aanval op Gaza begin 2009. Toen kwamen de Algemene Veiligheidsdiensten naar Ameer toe. Ze bedreigden hem: ‘Volgende keer zullen we je gevangen nemen en kan je je familie voor een lange tijd vaarwel zeggen.’ Op 21 april 2010 wilde Ameer naar Jordanië reizen, maar kreeg hij om veiligheidsredenen een reisverbod. Drie weken later, op 6 mei 2010, kwam Ameer net terug van Al-Arakib, een bedoeïendorp in de Israëlische Negev-woestijn dat compleet verwoest werd door de Israëlische politie. Hij had als voorzitter van het Comité voor Politieke Vrijheden en als directeur van Ittijah beloofd om internationale steun tot bij het dorp te brengen. Op die dag kwamen ze hem arresteren. Hij verdween voor 2 weken. Zelfs zijn advocaat kreeg hem niet te zien.”
Hoe hebben ze Ameer gearresteerd?
Janan Abdu-Makhoul:
 “De manier waarop ze hem inrekenden lijkt op kidnapping. Om 3u ’s morgens hoorden we op de deur kloppen. Wanneer we openden, zagen we een grote groep politiemannen en personeel van de veiligheidsdienst (GSS) in burgerkleding. Ze vielen ons huis binnen en namen Ameer onmiddellijk mee. Ik stond in mijn nachtkleed. De politie vertelde me: ‘We zijn hier om je echtgenoot te arresteren en om je huis te doorzoeken.’ Ik ken mijn rechten, dus ik vroeg hen om zich te identificeren: ‘Wie zijn jullie? Jullie zijn dieven, hier mijn huis binnen stormen in het midden van de nacht. Ik wil jullie politie-identificatie zien.’ Ze antwoorden door in mijn gezicht te lachen.”
“Een van hen toonde me zijn ID, maar niet lang genoeg om het te kunnen lezen. Ik vroeg ook achter het huiszoekingsbevel van het gerecht. Ze hadden er één, maar ik kreeg het pas in handen aan het einde van hun inval. Het was afgeleverd op 22 april. Dat betekent dat de arrestatie van mijn echtgenoot niet dringend was en dat ze het heel goed op voorhad hadden gepland. Het was pure intimidatie. Waarom kwamen ze anders in het midden van de nacht in de privésfeer van ons huis? Ze hadden Ameer kunnen arresteren in zijn kantoor overdag. Het was een duidelijke boodschap naar Ameer en andere Palestijnse mensenrechtenverdedigers in Israël.”
Hoe behandelden de politie- en veiligheidsmensen jou en je dochters?
Janan Abdu-Makhoul:
 “Er waren 15 mannen en 1 vrouw. Terwijl sommigen het huis doorzochten, hadden anderen Ameer al weggevoerd. Drie van hen gingen naar onze dochters, drie anderen bleven bij mij. Ze dwongen ons om neer te zitten en te zwijgen. Mijn dochters waren doodsbang. Telkens we ons verzetten, riepen ze: ‘Als je geweld wil, kan je geweld krijgen.’ Ik zei: ‘Wat jullie aan het doen zijn in mijn huis ís geweld. Jullie schenden de privésfeer van ons huis en maken ons doodsbang.’ De hond was zo bang dat hij op de grond plaste. Ik wilde het schoon vegen, maar ze rukten de vaatdoek uit mijn hand en draaiden mijn arm om. Ze bleven 2 uur lang, tot de ochtend. Ze dwongen mijn dochters om wakker te blijven terwijl ze mij van kamer tot kamer meenamen om alles te doorzoeken. Ze haalden het hele huis overhoop.”
“Mijn dochter was in het midden van haar examenperiode. Ze gooiden al haar boeken en spullen op de grond. Mijn dochter had nochtans gezegd dat ze examens had. Een politieman beloofde om haar boeken niet overhoop te gooien, maar uiteindelijk deden ze het toch. Al onze mobiele telefoons en laptops namen ze in beslag. We hebben ze nog altijd niet terug. Toen de telefoon rinkelde en ik wilde opnemen, trok een agent de telefoon met geweld uit mijn hand. Alles wat ze doen, doen ze met geweld. Ik verwachtte een telefoontje van het ziekenhuis waar mijn moeder lag. Ik vertelde de politie dat ze stervende was, maar toch lieten ze me de telefoon niet beantwoorden. Enkele weken later overleed ze. Dit was de slechtste maand uit mijn leven. Op 6 mei werd Ameer gearresteerd, op 31 mei overleed mijn vader, op 14 juni verloor ik mijn moeder.”
Hoe ga je om met de situatie?
Janan Abdu-Makhoul:
 “Dit alles heeft ons niet gebroken. Ik ben nog meer gemotiveerd om te vechten voor Ameer’s vrijheid en tegen het racisme van het Israëlische regime. Wij hebben niets te verbergen. Wij geloven in ons recht om vrij te zijn in ons eigen land, om te leven in waardigheid en zonder angst.”
Wat is de impact op jullie leven?
Janan Abdu-Makhoul:
 “In onze familie praten we over vóór en na 6 mei 2010. Alles is veranderd. De Staat dwong ons ver over onze limiet. Ik kan niet langer werken als therapeute omdat ik zelf een trauma heb ervaren en ik al mijn tijd en energie investeer in de campagne om Ameer vrij te krijgen. En als ik joodse vrouwen behandel in het vluchthuis waar ik werk, word ik aanzien als ‘de vrouw van…’ Ik ben trots op Ameer, op wat hij is. Ik geloof in hem. De zaak was alomtegenwoordig in de media. Onze privacy is ons afgenomen. Sommige websites hebben zelfs onze namen, adres en telefoonnummer gepubliceerd. Zelfs mijn dochters stonden met hun foto in de krant. Ze zijn 13 en 17 jaar oud. Ik ontving dreigtelefoons en dreigbrieven. Een brief met een foto van Hitler. Ik moest mijn telefoonnummer veranderen.”
“Vrienden raden me aan het bij de politie aan te geven, maar ik heb geen vertrouwen meer in het systeem. Waarom zou ik het systeem dat mijn man mijn heeft ontvoerd en gemarteld nog vertrouwen, na wat zij ons hebben aangedaan? We hebben geen verweer tegen de overmacht van de Staat. Ik vraag me af of het recht op vrijheid van vereniging en meningsuiting, en het recht op een eerlijk proces hier ook maar iets betekenen voor Palestijnen. Israëlische gerechtshoven legitimeren deze schendingen van fundamentele mensenrechten. Zij tolereren grove overtredingen van deze rechten.”
Kan je een aantal voorbeelden geven?
Janan Abdu-Makhoul:
 “Een rechter gaf het bevel ons huis te doorzoeken. Toen hij in voorhechtenis zat, mocht hij zijn advocaat 12 dagen niet zien. Tijdens die 12 dagen werd hij gemarteld. Hij werd voor de rechtbank gebracht (om het aanhoudingsbevel te verlengen) door dezelfde veiligheidsdiensten die hem hadden gemarteld. Hij zat voor de rechter zij aan zij met zijn beulen, zonder de aanwezigheid van een advocaat. Advocaat en gevangene mochten niet samen in de rechtszaal aanwezig zijn. Eerst komt de advocaat binnen, dan gaat die buiten en de Veiligheidsdienst en Ameer komen binnen. Wat voor een proces is dit, als de advocaat er niet kan zijn voor zijn cliënt? De rechter weigerde een bloedtest toen Ameer beweerde te zijn gemarteld.”
“Het bewijs tegen hem is geheim, dus de ruimte die we hebben om het hof te beïnvloeden is beperkt. Dit soort behandeling is gereserveerd voor politieke gevangenen, want die zijn er zogezegd op uit de Israëlische democratie te schaden. Daarom maakt de rechter schendingen van het fundamentele democratische recht op een eerlijk proces tot wet. Dat is tegen elk principe van de rechtsstaat en het recht op een eerlijk proces. Zijn advocaat Husen Abu Husen en het personeel van Adalah (legal center for Arab minority rights in Israel) verdedigden hem, maar zij boycotten het proces omdat zij geen toegang hadden tot hun cliënt. Uiteindelijk mochten ze dat wel en toen ze Ameer zagen, waren ze geschokt. Hij zag er heel moe uit. Hij had gele vlekken op zijn huid door slaaptekort. In de gerechtszaal was hij heel afwezig.”
Geloof je nog in het Israëlische rechtssysteem om de mensenrechten van Palestijnen in Israël te beschermen?
Janan Abdu-Makhoul:
 “Hoe kan ik na dit alles het rechtssysteem nog vertrouwen? Ik wil graag geloven in rechtvaardigheid. Ik ben sociaal werker. Mijn hele leven heb ik mij ingezet voor slachtoffers, kinderen en vrouwen, Arabieren en Joden. Maar door eigen ervaring ben ik heel achterdochtig geworden tegenover het systeem. Veiligheid is voor Israël wat de koe is voor India. Als Israël zijn veiligheid inroept, moeten mensenrechten wijken. Dat maakt ons bang. Mensenrechten zouden bescherming moeten bieden tegen de macht van de Staat.”
Hoe verliep Ameers detentie?
Janan Abdu-Makhoul:
 “Ameer werd 12 dagen lang door Shin Bet (de Algemene Veiligheidsdienst) gevangen gehouden in de Petah Tikvah gevangenis. Hij mocht geen advocaat raadplegen. Zelfs de NGO Physicians for Human Rights mocht hem niet zien. De media kregen gedurende 12 dagen spreekverbod. Tijdens die 12 dagen werd hij gemarteld. Martelen in Israëlische gevangenissen, dat gebeurt zo: ze bonden hem aan handen en voeten vast op een kleine stoel, in een pijnlijke positie. Ameer is 1m90 groot. Hij moest in die positie meer dan 24 uur wakker blijven en hij werd onderworpen aan gewelddadige ondervragingen. Hij had geen gevoel meer in zijn handen en vingers. Telkens als hij in slaap dreigde te vallen, trokken ze zijn hoofd weer omhoog aan zijn haar.”
“Hij voelde zich bijzonder zwak. Eén nacht was hij bang dat ze hem hadden gedrogeerd. Hij rook een soort DDT die uit de airconditioning kwam. Gedurende de marteling kon hij zich niet herinneren hoe ik er uit zag. Het waren zwarte uren. Op een moment zei een ondervrager hem: ‘Je voelt dat je moet braken, doe het dan.’ Hoe wist hij wat Ameer voelde? Hij moet geweten hebben dat Ameer een of andere stof had gekregen. Na de vierde dag vroeg Ameer een bloedtest, maar die werd hem geweigerd. Zelfs in de rechtbank. Er moet dringend een onderzoek komen naar wat er gebeurt met politieke gevangenen in Israëlische gevangenissen.”
Wat gebeurde er na die 12 dagen? Janan Abdu-Makhoul: “Na 12 dagen werd hij naar de Gilboa gevangenis overgebracht, tussen Afula en de Jordaan. Nu konden we hem een keer per week bezoeken, een half uur, achter glas. Als politieke gevangene mocht hij geen Arabische kranten of boeken ontvangen. We wilden hem de autobiografie van Nelson Mandela geven, “Mijn weg naar de vrijheid”. Dat mocht niet. Hij moet gevangeniskledij dragen wanneer hij voor de rechter komt, en zelfs wanneer wij op bezoek komen. De familie mag geen voedsel of kleding opsturen. Die moet hij kopen in de gevangeniswinkel. Zelfs een hoed tegen de zon was niet toegelaten. De dokter moet daar toestemming voor geven. De bewakers zeiden: ‘Als je last hebt van de zon kan je binnen blijven’”.
Wat doe je om je tegen dit alles te verzetten?
Janan Abdu-Makhoul:
 “Wij hebben een comité opgericht voor Ameer’s verdediging, met activisten en publieke figuren. We organiseren solidariteitsavonden, internationale en lokale campagnes om Ameer vrij te krijgen. Mensen sturen brieven en kaartjes om hun solidariteit te betuigen. De gevangenisautoriteiten moeten alles lezen. Mijn brieven vinden ze te lang. Ze raadden me zelfs aan ze samen te vatten. Ik schrijf artikels en rapporten over Ameer’s vernedering en over wat de gevangenisdirectie hem aandoet. Ik deel dit met mensen die geïnteresseerd zijn in Ameer’s zaak en in alles wat te maken heeft met politieke gevangenen. “
“Ik doe alles om de zaak op de agenda van de internationale gemeenschap te houden. Ik vraag Amnesty om Ameer’s zaak te blijven volgen. Onze website moet geüpdate worden. We moeten rapporteren over zijn situatie, maar ik heb daarbij hulp nodig. Het is belangrijk dat alle materiaal in het Engels wordt gepubliceerd.”
Krijg je veel steun?
Janan Abdu-Makhoul:
 “We ervaren zoveel steun, ook van Amnesty International en andere internationale organisaties. Ameer werd door sommige van die organisaties genomineerd voor een mensenrechtenonderscheiding. Mensen die ik noch Ameer kennen, sturen solidariteitskaartjes. Dat helpt me de moed erin te houden. Ondanks alles voel ik me sterker worden. Ik voel dat ik niets meer te verliezen heb. Ik heb geen andere keuze dan te blijven vechten voor Ameer’s vrijheid en te blijven geloven in hem en in zijn recht om vrij te zijn.”
“Telkens als Ameer voor de rechtbank komt, zijn er steunbetogingen van Arabische én Joodse Israëli’s. Veel webpagina’s zijn gewijd aan de bevrijding van Ameer Makhoul. Er is ook een facebook-pagina met 4000 leden. Joods-Amerikaanse groeperingen steunen de campagne. Ik krijg niet alleen dreigbrieven van Joodse Israëli’s. Ik kreeg ook steunbrieven van Israëlische en Amerikaanse Joden, zelfs van rabbi’s die zeggen dat ze zich schamen voor wat Israël doet. Ik antwoord hen dat wij niet de Joden de schuld geven, maar de Staat, die de democratie schade toebrengt. Het is een probleem van Israël, maar Palestijnen betalen de prijs. Als zulke dingen kunnen gebeuren in Israël, dan moet het land ophouden zich democratisch te noemen.”
Heb je nog altijd contact met hem?
Janan Abdu-Makhoul:
 “Elke week schrijf ik hem brieven, maar tijdens Sukkot en op andere Joodse feestdagen kreeg hij een maand lang geen enkele brief. Tot nog toe schreef ik hem 21 brieven. Elke brief is 20 pagina’s lang. Ik schrijf hem over ons gezinsleven, ik hou hem op de hoogte over dagelijkse dingen. Al deze brieven gaan door de censuur in de gevangenis. Ze moeten elke letter van elk woord lezen. Ik kan dus niet over persoonlijke zaken of gevoelens schrijven. Soms nemen ze bepaalde bladen weg uit de brieven. Ameer mag als politieke gevangene elke maand 2 brieven schrijven van maximaal 12 pagina’s. Toen mijn beide ouders overleden binnen een maand na Ameer’s arrestatie, had ik steun nodig van mijn echtgenoot. Normaalgezien kunnen politieke gevangenen direct contact hebben met hun familie als een familielid sterft, maar Ameer mocht geen direct contact hebben. Het waren mijn ouders, niet de zijne, zeiden ze. Ik moet vergeten dat hij bestaat.”

Meer informatie

Ongeveer 7000 Palestijnse politieke gevangenen worden vastgehouden in Israëlische gevangenissen. Israël noemt ze “security prisoners”. 7000 verhalen, 7000 gezinnen ontwricht. Amnesty International is bezorgd over de brede interpretatie van het begrip “spionage” in de Israëlische wetgeving en over de praktijk van de Israëlische gerechtshoven om bekentenissen te aanvaarden die klaarblijkelijk onder druk zijn verkregen. Amnesty International veroordeelt ook de praktijk waarbij veiligheidsverdachten gedurende bepaalde periodes contact met hun advocaat worden ontzegd. Na Ameer’s arrestatie op 6 mei 2010 mocht hij 12 dagen zijn advocaten niet zien. Gedurende die tijd werd hij ondervraagd door de Algemene Veiligheidsdienst (GSS, General Security Service, ook gekend als ISA, Israel Security Agency) in de gevangenis van Petah Tikvah. Ameer Makhoul had eerder aan zijn advocaten verteld dat hij gedurende zijn ondervraging belet werd te slapen, dat hij werd gedwongen in stresshoudingen en dat hij bedreigd werd. Amnesty International vindt dat deze methodes neerkomen op foltering, onmenselijke en vernederende behandeling. Amnesty International is ook bezorgd over het spreekverbod voor de media, om informatie over de arrestatie en ondervraging van Ameer Makhoul gedurende de eerste dagen achter te houden.
Over Ameer Makhoul stuurde Amnesty twee persberichten uit:

05/16/2010

Janan Abdu Makhoul


protest12.5.10.5
We thank the Consumer Service of Skynet for her efforts concerning our hacked blogs.The problems appear to have not fully resolved.
Everywhere you see the attached message, the picture has disappeared.
---
There are many problems with our Skynet blogs. Pictures seem to disappear or are made invisible for a while. There is a complaint with the direction of Belgacom-Skynet.
Belgacom is the government-owned telecom service provider of Belgium and belongs to a special class of Belgian state-owned utility companies (it had a state monopoly).
The company act as a commercial concern and pointed out, its strengths in international communications helped Brussels to attract companies like Hewlett-Packard and British Petroleum, to set up their international headquarters there (next the headquarters for NATO and the EEC).

Janan Abdu’s Speech to Solidarity Rally Protesting Detention of Ameer Makhoul Kafr Kanna 13 May 2010:
On behalf of my family and friends, allow me, through this platform, to send a message of admiration and love to my beloved husband Ameer Makhoul, and my friend and brother Omar Saeed, for their steadfastness and say to them: "You are rocks.. Let no wind shake you!”
I wish to thank you, individuals and institutions, for your support and love, and your work that stems from a belief that Omar and Ameer’s case is not a personal issue, but the issue of all Palestinians in Israel.
Your support and love bolster our and their strength and resilience. To the Shin Bet, which effectively controls and runs all the state’s institutions, ties the hands of the courts, and constricts the freedom of the press…
To the Shin Bet, which, through Ameer and Omar, is trying to send a message to all of us, people, leaders and families, I say: You did not and will not succeed. By arresting Omar, abducting Ameer from his house under the cover of night, and detaining the two in conditions reminiscent of apartheid practices, the Shin Bet unmasks the true face of this racist regime.
Those who break into people's homes, wreaking havoc in them and restraining a wife and two daughters.. they are the ones who are afraid. These repressive practices, the use of emergency laws, and the violation of fundamental human and civil rights will only make us and Ameer and Omar stronger and more unified.
Ours is a strong and tenacious people. Ours is a people with a strong identity and solid backbone that will keep us standing.
Let them know that their attempts at obliterating our identity, and preventing our natural and legitimate outreach to the Palestinian people and Arab countries will only make us more determined to defend our rights and the justness of our cause.
They kidnapped Ameer to silence him, because he defends freedoms and exposes the reality of their practices. The abduction of Chairman of the Popular Committee for the Defense of Political Freedoms in an attempt silence his voice only takes place in a terrorist state. It does not occur in a state of law, nor in a country that claims to be democratic!
Finally, I say to them: The Arab world is not our enemy, and will never be! Their policies aimed at gagging our mouths will not intimidate us. On the contrary, they will make us stronger because ours is a just cause and we are the rightful owners of this land.
If they wish for this country to turn into a large Guantanamo, we say: Your prisons cannot hold all of us! No prison in the world can hold an entire people. So let them bring it on!
Ameer Makhoul and Omar Said, we salute you

Janan Abdu Makhoul

http://www.facebook.com/group.php?gid=115095168526586

anan Abdu: Los abusos de Israel a los Derechos Humanos en nombre de la ‘Seguridad’

"La seguridad de Israel" es la vaca sagrada de la calle y el gobierno israelí. Prácticamente todas las manifestaciones de racismo israelí dirigida a los ciudadanos palestinos, así como los que viven bajo la ocupación en Cisjordania y Gaza, están comprendidas en esta consigna elástica.

2011-02-04 05:19:17 / Fuente: Janan Abdu, The Guardian (Traducción: Palestinalibre.org)

"La seguridad de Israel" es la vaca sagrada de la calle y el gobierno israelí. Prácticamente todas las manifestaciones de racismo israelí dirigida a los ciudadanos palestinos, así como los que viven bajo la ocupación en Cisjordania y Gaza, están comprendidas en esta consigna elástica. En nombre de este lema, las organizaciones israelíes de derechos humanos que trabajan para exponer las prácticas del Estado y el ejército han sufrido recientemente las restricciones impuestas sobre ellos.A mi esposo y otros prisioneros palestinos se les niegan los derechos básicos y son sometidos a maltratos en prisión.
El caso de mi marido Ameer Makhoul, que ha recibido un considerable apoyo y cobertura mediática local e internacional, se ha desarrollado en ese contexto. Su arresto tuvo lugar el 6 de mayo de 2010, pero la historia se remonta a la época del ataque israelí contra Gaza en diciembre de 2008 y la muerte de miles de sus habitantes.
En ese momento, las calles de Palestina, del mundo árabe, y del resto del mundo se indignaron con las fotos de la matanza de niños y la destrucción de Gaza. Hubo manifestaciones, marchas y protestas. Fue entonces cuando Ameer fue secuestrado por el Shabak (Servicio General de Seguridad, también llamado Shin Bet), el servicio de seguridad de Israel, para ser interrogado sobre sus actividades y trabajo político. Después de varias horas fue puesto en libertad, en medio de la noche, con la advertencia de que caminaba por una delgada línea al incitar a los jóvenes, sin embargo todo lo que estaba haciendo era permitirles tomar conciencia de su identidad nacional.
Se le dijo que la próxima vez que fuera arrestado para ser interrogado, tendría que despedirse de su familia por un largo tiempo. El 6 de mayo, el servicio de seguridad de Israel cumplió con su amenaza. A las tres de la mañana, nuestra casa en Haifa fue asaltada por policías y personal armado de seguridad. Ameer, nuestras dos pequeñas hijas, de 12 y 17 años, y yo fuimos despertados por un violento golpear en la puerta. Ameer fue arrestado delante de nuestros ojos.
Fue trasladado al centro de interrogatorio de los servicios de seguridad en Petaj Tikva. Durante 12 días, sus derechos legales básicos, reconocidos por el derecho nacional e internacional, fueron violados, incluido el derecho a ver un abogado y un médico independiente. Cuando estvo enfermo, se rechazó la petición para un análisis de sangre. Sólo después de que el equipo de defensa legal, en consulta con nosotros, la familia, decidió boicotear la corte, se les permitió ver a Ameer. Lo encontraron estresado y en malas condiciones físicas. Estaba claro que desde su arresto había sido sometido a un interrogatorio cruel e inhumano. Esto claramente se puede definir como tortura.
Su confesión fue obtenida bajo estas condiciones. El 27 de mayo 2010 Ameer fue acusado de espiar para Hezbollah. Desde entonces, ha permanecido en una prisión israelí con más de 7.000 presos palestinos acusados de delitos similares contra la seguridad. Estamos a la espera de los resultados del juicio y el veredicto de los jueces.
No solamente los acusados de violar la seguridad en Israel, son castigados - su familia y la comunidad también lo son.
Ameer está siendo juzgado en medio de una ola de racismo contra los palestinos. Un reciente informe de las organizaciones israelíes B'tselem y HaMoked, relata los diversos abusos contra los derechos humanos en el mismo centro de interrogatorios de Petah Tikva, donde se demuestra que han existido por lo menos 645 denuncias presentadas por los detenidos durante su permanencia en la instalación, y sin embargo ninguna ha dado lugar a una investigación penal. De hecho, estas mismas organizaciones israelíes están siendo atacadas por el Parlamento israelí (Knesset) debido a su trabajo en la denuncia de las prácticas de las diversas instituciones del Estado, incluida la policía, los servicios de seguridad y el ejército.
El Parlamento dio un paso más en esta dirección, con el anuncio de la creación de una comisión parlamentaria para investigar el trabajo de las organizaciones de derechos humanos. Además, el gabinete de seguridad israelí decidió prorrogar por otros seis meses la prohibición de la reunificación de las familias palestinas, cuando los cónyuges son árabes israelíes o habitantes de la Franja de Gaza, Cisjordania o los Estados árabes. Esto significa que el sufrimiento y la fragmentación de estas familias continúa bajo el pretexto de la "seguridad de Israel".
En estas circunstancias difíciles, Ameer acordó llegar a un acuerdo judicial con la fiscalía, en la que la sentencia se limitaría a entre 7 y 10 años. De acuerdo a los expertos legales, si Ameer no fuera un activista político que participa en conferencias y foros internacionales, el acuerdo habría sido más favorable para él.
Ameer sigue en juicio. La gran pregunta se mantiene: ¿puede el poder judicial y el jurado abstraerse de la atmósfera prevaleciente para entregar un veredicto justo?
Este artículo fue escrito antes de la sentencia del Domingo 30 de Enero, en la que Ameer Makhoul fue encarcelado durante nueve años
Links asociados a este artículo: